Πέμπτη

ωρες εφτα και κατι

η εικονα απο εδω : www.denniscoleman.net/Bells%20cover1.JPG




Καμπάνες
χιλιάδες καμπάνες μέσα μου ηχούν
θυμάμαι τον τύπο με το αστείο μουστάκι
που αν και κουτσός κάπνιζε ( ή τουλάχιστον προσπαθούσε )
-όποτε σιγούσαν οι όλμοι και έπεφτε ήρεμα η οσμή της μάχης και του αίματος-
τα εμφύλια πούρα του .
Αργότερα στην φαγωμένη από τα σαράκια βεράντα του πλήγωνε την κορδέλα
με τις ριπές των δακτυλικών αναμνήσεων
κι αναρωτιόταν για ποιον χτύπησε τελικά εκείνη η τεραστία σφυρήλατη καμπάνα
Ο καπνός πνίγει το διψασμένο δωμάτιο
οι τοίχοι χιλιάδες ανοιχτά στόματα ρουφάν κάθε τολιπα καπνού και την επιστρέφουν από το πάτωμα
από τις χαραμάδες που άνοιξε η άτεχνη ένωση όταν μερικά χρόνια πριν
ζητούσαν απεγνωσμένα την εξαφάνιση των μεταναστευτικών οσμών
Η Δαμασκός είχε αφήσει βαθιά τα ίχνη της ως και στα τζάμια που αντέστρεφαν τις εκλάμψεις του ατσαλιού στο ταβάνι
Βαριά η ατμόσφαιρα ,σε δάγκωνε και ρούφαγε κάθε σου ανάσα κάνοντας σε να ακούς ποδοβολητά Αγαρηνών κι αλαλαγμούς
με σπαθιά ορθωμένα απειλητικά να σε καταδιώκουν
Τώρα όμως οι καμπάνες εκείνου καλύπτουν την ανατολική σκόνη και είναι ακόμη πιο τρομακτική αυτή η κρούση τους
Στρίβω σαλεμένα τσιγάρα δοκιμάζω διαφορετικά χαρτιά για να κατευνάσω τους ήχους
Όσο προσπαθώ τόσο πιο λευκή γίνεται η απειλή
τόσο πιο πολύ με πλησιάζει και οι ώρες τρίζουν , απόγευμα είναι ακόμη , μόλις έπεσε το φως άλλες 7 θα μείνουν για να μπει σε ανοδική τροχιά ο ήλιος κι ύστερα 3 ακόμη να φλογίσει κι άλλες 7 κι άλλες 7 και θα είναι ψέμα ...

mat