Κάθε φορά τα όνειρα την ίδια ανωνυμία

φέρνουν στις αστραφτερές τους κόψεις

Μικρά μαχαίρια κοφτερά

αιώνια μετρούν

Παρόλο που τους λέω ότι σπασμένη λαβή

δεν μπορεί λάμα δυνατή να συγκρατήσει

Εκείνα άβακας των προσπαθειών γίνονται

Οι φωνές σε κόκκινο τοίχο είναι κρυμμένες

Όλες οι σκιές μου

που νομίζουν πως από μοίρα σφραγισμένη

θα ξεφύγουν

Βελόνα μυτερή στην δεξιά τους ρώγα περασμένη

μάταιο αίμα αναβλύζει

Δεν ξεδιψάει εύκολα η τιμωρία

Σε προσταγή δεμένη

θα αθωώσω την ζωή με θάνατο οδυνηρό

θα την ξεγελάσω, όμως

Χώμα στα μάτια της με προκαλεί

Σταγόνα της θα χυθώ

Την ερημιά της θα δροσίσω έστω και την ύστατη στιγμή

Είναι η ψυχή μου και είμαι η αναπόφευκτη σάρκα της

Είναι το κατατρεγμένο όνειρο

της προκατειλημμένης αλήθειας μου

Μαρία Ρ.

Οι στίχοι δώσανε ώθηση στο χέρι το κάρβουνο πήρε μορφή το χαρτί πυρωμένο βάφει τα ματια και οι λέξεις φλόγα που τα τρέφει

αφιερωμένο στην έμπνευση .

mat