Παρασκευή

Εξασθενώ

Σκόρπια φέρετρα
τα στίγματα της λέξης
φορούν στεφάνια
κόκκινης νύχτας
Aντάμα με τον θάνατο απόψε
κερνά τα χείλη του ματαίου
Φωτιά στο δάσος μνήμης άθλιας
με λύκων ουρλιαχτά
ραψωδία
στρώνει τον δρόμο σε άγνωστη μέθη
Ακολουθεί τα χνάρια
χρόνου περασμένου
και γίνεται τύμπανο
υστερικός χορός κλονισμένης στιγμής

Στην Παγωμένη τούντρα της Τσουκόν
γέρνει τα δάχτυλα ο χρόνος
σκάβει στο γέρμα ο ιθαγενής
φορά τομάρι τάρανδου την νύχτα
και εύχεται η προσευχή να φτάσει
σε έναν τόπο που μόνο φως και ήλιος θα την λούζει

Εξασθενώ ...

Θα πεθάνω μια μέρα
σε ένα μέρος τόσο ξένο
Θα σβήσω το φως
και θα αιωρηθώ πάνω από τα γαλάζια παγόβουνα



mat

6 σχόλια:

ΜΑΡΙΑ Ρ. είπε...

οι εικόνες σε συνδυασμό με το συναίσθημα δίνουν εκρηκτικό αποτέλεσμα.

ο επίλογος???

το πιο δυνατό σημείο του ποιήματος
σε ένα σύνολο καταιγιστικής μοναξιάς


καλησπέρα mat :)

mat είπε...

Μαρία ...!!!
ενα ταπεινό ευχαριστώ ...

Ανώνυμος είπε...

Mατ ματαιω ματαιου
περπλανιεσαι ηδη
πανω απ τη γαλαζια ραψωδια

Δεσποινα Κολατσιδακη είπε...

Ματ ματαιω ματαιου
καλησπερα Δασποινα
(ενα μικρο λαθος πριν)

mat είπε...

Καλησπέρα Δέσποινα
χαιρομαι που σε βλέπω εδω


τα μικρα λάθη ανοιγουν τον δρομο για τις μεγαλες αλήθειες

Μαρια Νικολαου είπε...

Είναι φορές που αναρωτιέμαι αν υπάρχει μέρα που να την λούζει το φως...
Παρόλα αυτά πάντα ελπίζουμε για κάτι τέτοιο.

Καλή Σαρακοστή Ματ