Αντί επιλόγου

Και να που χαθήκαμε στους προλόγους

με μοιρασμένες άδικα τις καρδιές

λόγια που αντανακλαστικά συνομιλούν

στις ευαρέσκειας την κοινοτοπία

Να που άπλωσε το χέρι παραπάνω

μπαίνοντας ερωτηματικά η προφορά  

κι έλαβε την βεβαίωση πως είναι διαρκής

στις ώρες όμως μόνο που χάνεται ο φόνος

έπειτα εισβάλει ο τόνος με διάθεση κτητική

και πεζός όπως είναι διακορεύει

την πιο δυνατή λέξη

Γιατί ,

μονάχα λέξη μπορείς να την εννοήσεις

Όταν δεν καίει τα χείλη

Όταν αδύναμη φέγγει στα μάτια

Όταν δεν επανεκκινεί την ευθεία

να την κάνει κλωστή μπερδεμένη

με αστρόσκονη και λάβα

Κι ύστερα μέμφεσαι την απώλεια

την φλέβα που κάηκε σε μια στάση

με το τσιγάρο που πετάχτηκε του διαβάτη

Πόσα ακόμη σαλιωμένα απόβραδα

χωράνε σε ένα πακέτο

δίπλα από την γέφυρα των εσταυρωμένων

πλάι στα ρημαγμένα αγιάτρευτα μάτια

πόσα αλλότρια «μωρό μου»

να ράψουν στα σάπια μου κόκαλα

που σαν περόνες απασφαλίζουν

τις ενθαρρύνσεις

που βελονιάζουν τον επικήδειο φόβο

στον καμβά του προλόγου

Παράλογες οι μεγάλες γιορτές

που συναντιόνται σαν λιόβροχα

όταν γευματίζεις με μνήματα .