Υπάρχει μια αμετάκλητη βεβαιότητα
στο δάγκωμα των καιρών
μία τελεσίδικη απόφαση στον βρυχηθμό του αγέρα
που γρατζουνάει καθώς ξεψυχά
τα γητεμένα από την λησμονιά του χειμώνα περβάζια
Κι όσο κι αν προσπαθώ ν’ αποφύγω την ερμηνεία
δεν τα καταφέρνω
Τα δέντρα απαρνήθηκαν τις ρίζες τους
άνοστο πικρό χώμα
η θάλασσα βουβή
θολά τα αστέρια
φεγγάρι δεν στηρίζουν
κι ο ήλιος ξένος
μ αγγίζει και παγώνω
Τώρα πια όλα σωπάσανε
εκτός από τους εφιάλτες
Ακατάπαυστα ουρλιάζουν
έστω και με κομμένες τις χορδές
ολοένα και χτυπά λιγότεροστο δάγκωμα των καιρών
μία τελεσίδικη απόφαση στον βρυχηθμό του αγέρα
που γρατζουνάει καθώς ξεψυχά
τα γητεμένα από την λησμονιά του χειμώνα περβάζια
Κι όσο κι αν προσπαθώ ν’ αποφύγω την ερμηνεία
δεν τα καταφέρνω
Τα δέντρα απαρνήθηκαν τις ρίζες τους
άνοστο πικρό χώμα
η θάλασσα βουβή
θολά τα αστέρια
φεγγάρι δεν στηρίζουν
κι ο ήλιος ξένος
μ αγγίζει και παγώνω
Τώρα πια όλα σωπάσανε
εκτός από τους εφιάλτες
Ακατάπαυστα ουρλιάζουν
έστω και με κομμένες τις χορδές
το σύννεφο της πλάνης μου
τα φύλλα με εγκαταλείπουν
και το κορμί μου δακρύζει
αναρωτιέμαι
πόσο θα αντέξει ακόμη το χώμα τις σάπιες απολήξεις
που άνυδρο γυρεύουν ουρανό
Χαϊδεύω την ουρά ενός παρελθόντος
ενόσω γεννώ τα παιδιά μου τυφλά
Αυθαίρετα λάβαρα
θα πεις στο σημείωμα της αιχμαλωσίας
αλλά δεν θα αντιδράσεις
στην επέλαση ούτε στην αλεσμένη σου σάρκα
όταν αυτή σου προσφέρει ακόμη θαλπωρή
Μαρία Ροδοπούλου - Ματθαίος Ματθαιάδης
