Χτισμένο παράθυρο

Τα ελατήρια πονάνε τα πλευρά  

είμαι μια ξαπλωμένη μάζα

άμορφη , δύσκαμπτη

σε κρεβάτι δίχως  στρώμα

δίχως σκεπάσματα

δίχως μαξιλάρι

σκεπάζομαι με την κουρτίνα

δεν την χρειάζεται το χτισμένο παράθυρο

κρυώνω

ιδρώνω

ανοίγει το άμορφο σώμα

η μάζα λιώνει

σχηματίζει ένα χέρι

ένα μοναδικό χέρι

που ανασύρει το βρώμικο πάτωμα

Η εικόνα μου

κουβαλά δεμένο κουτί

μικρό για το βάρος του

με κόμπους αδίστακτους

ένα τραπέζι

ένα τραπέζι

χρειάζομαι ένα τραπέζι

που είναι ένα τραπέζι

να σηκώσει τόσο φορτίο

ένα χέρι με  δάχτυλα ολόκληρα

με τα νύχια ακονισμένα

να λύσει τους κόμπους

δεν έχω νύχια

δεν έχω δάχτυλα

είμαι μια άμορφη μάζα

ένα λιωμένο σώμα

ένα μαχαίρι

ένα μαχαίρι

να κόψω τα σχοινιά

μα είναι τόσο βαρύ πανάθεμα

πώς κι είναι τόσο άδειο

και ποιος έδεσε χίλιους κόμπους το κενό

Με περιφέρω

σαν επιτάφιο αστόλιστο

από δωμάτιο σε δωμάτιο

με ερωτεύεται η θλίψη

γυμνή μου προσφέρει την σάρκα

κι εγώ μια ιπτάμενη άμορφη μάζα

καρφώνω το άδειο κουτί

τα καρφιά διαπερνούν το ταβάνι

τους τοίχους

το πάτωμα

κι η μάζα μου ρέει στις σωλήνες 

του καλοριφέρ 

της ύδρευσης 

της αποχέτευσης 

για να επιστρέψει στο κρεβάτι

με τα γυμνά ελατήρια

να εισχωρούν στα πλευρά

και την κουρτίνα να με πνίγει.