Η σκιά της καθαίρεσης

Ούτε ένα δάκρυ δεν καθαιρέθηκε

για την υποστολή μας

τα μάτια καρφωμένα χαμηλά

μα το μυαλό σε άλλη Σημαία

που είχε τέλεια καλύψει

τον διαβρωμένο της ιστό

για να ταιριάζει στον αθώο κυματισμό

έτσι όπως περίτεχνα έγερνε αθώα το κεφάλι

ο διπλωμάτης του φτηνού κονιάκ

της Κυριακές

Ένα κουρέλι που στον άνεμο αφέθη

να το πονάει το γαλάζιο του ουρανού

με το ξεθωριασμένο του σχοινί

να πνίγεται απ τον χρόνο

διψώντας για φωτιά

και δάχτυλα ορίζοντες

Ούτε ένα δάκρυ δεν έσταξε

για την καθαίρεση μας

γιατί ανακαλύψαμε πριν την υποστολή μας

πως ήταν τα δωμάτια διπλά

και τα κενά μνημόσυνα

που κουρασμένα γέρναγαν  τα τζάμια

αντανακλούσαν τα απατηλά φιλιά

Βοηθούσαν βλέπεις τα σημαδεμένα χέρια

εκείνα που δεν γνώρισαν ζωντανή βελονιά

ούτε χαιρέτισαν δια χειραψίας σφιχτά

του μνήματος την αντιλαλιά

παρά μονάχα σαν ηχώ και σαν δραματουργός χορός

ακολουθούσαν τον κενό βηματισμό

και σαν καθρέφτισμα τσαλακωμένο

αντιφωνούσαν την επίδοξη φωταγωγία

Κανείς δεν κλαίει στις υποστολές

Γιατί το βλέμμα είναι χαμηλό

και τής καθαίρεσης τον ήχο  

καλύπτει ο ίσκιος της καινούριας σημαίας.

mat